Imam Hussein (a.s.) Mosque

فرزند امیرالمؤ منین ، برادر سیدالشهداء ، فرمانده و پرچمدار سپاه امام حسین (ع) در روز عاشورا . عباس در لغت ، به معنای شیر بیشه ، شیری که شیران از او بگریزند است .
مادرش « فاطمه کلابیه » بود که بعدها با کنیه « ام البنین » شهرت یافت . علی (ع) پس از شهادت فاطمه زهرا با امالبنین ازدواج کرد . عباس ، ثمره این ازدواج بود . ولادتش را در 4 شعبان سال 26 هجری در مدینه نوشته اند و بزرگترین فرزند ام البنین بود و این چهار فرزند رشید ، همه در کربلا در رکاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند . وقتی امیرالمؤ منین شهید شد ، عباس چهارده ساله بود و در کربلا 34 سال داشت . کنیه اش « ابوالفضل » و « ابوفاضل » بود و از معروفترین لقبهایش ، قمربنی هاشم ، سقأ ، صاحب لوأ الحسین ، علمدار ، ابوالقِربه ، عبدصالح ، باب الحوایج و ... است .
عباس با لبابه ، دختر عبیدالله بن عباس ( پسرعموی پدرش ) ازدواج کرد و از این ازدواج ، دو پسر به نامهای عبیدالله و فضل یافت . بعضی دو پسر دیگر برای او به نامهای محمد و قاسم ذکر کرده اند .
آن حضرت ، قامتی رشید ، چهره ای زیبا و شجاعتی کم نظیر داشت و به خاطر سیمای جذابش او را « قمربنی هاشم » می گفتند . در حادثه کربلا ، سمت پرچمداری سپاه حسین (ع) و سقایی خیمه های اطفال و اهل بیت امام را داشت و در رکاب برادر ، غیر از تهیه آب ، نگهبانی خیمه ها و امور مربوط به آسایش و امنیت خاندان حسین (ع) نیر بر عهده او بود و تا زنده بود ، دودمان امامت ، آسایش و امنیت داشتند.
روز تاسوعا که امام ، او را برای مهلت گرفتن نزد سپاه کوفه فرستاد ، تعبیر والا و بالای « بِنَفسی اَنتَ یا اَخی » (828) ( جانم فدایت ای برادر ) به کار برد .
روز عاشورا ، سه برادر دیگر عباس پیش از او به شهادت رسیدند . وقتی علمدار کربلا از امام حسین (ع) اذن میدان طلبید حضرت از او خواست که برای کودکان تشنه و خیمه های بی آب ، آب تهیه کند . ابوالفضل (ع) به فرات رفت و مشک آب را پر کرد و در
بازگشت به خیمه ها با سپاه دشمن که فرات را در محاصره داشتند درگیر شد و دستهایش قطع گردید و به شهادت رسید . البته پیش از آن نیز چندین نوبت . همرکاب با سیدالشهداء به میدان رفته و با سپاه یزید جنگیده بود . عباس ، مظهر ایثار و وفاداری و گذشت بود . وقتی وارد فرات شد ، با آنکه تشنه بود ، اما بخاطر تشنگی برادرش حسین (ع) آب نخورد .و سوگند یاد کرد که آب ننوشد وقتی دست راستش قطع شد .
شهادت عباس ، برای امام حسین بسیار ناگوار و شکننده بود . جمله پر سوز امام ، وقتی که به بالین عباس رسید ، این بود : « الا نَ إ نکسَرَ ظَهری وَ قَلتْ حیلَتی وَ شَمِتَ بی عَدُوی » . (830) و پیکرش ، کنار « نهر علقمه » ماند و سیدالشهداء به سوی خیمه آمد و شهادت او را به اهل بیت خبر داد . هنگام دفن شهدای کربلا نیز ، در همان محل دفن شد . از این رو امروز حرم اباالفضل (ع) با حرم سیدالشهداء فاصله دارد .
مقام والای عباس بن علی علیهما السلام بسیار است . تعابیر بلندی که در زیارتنامه اوست ، گویای آن است . این زیارت که از قول حضرت صادق (ع) روایت شده ، از جمله چنین دارد : « السلامُ عَلَیک اَیهَا العَبدُ الصالِحُ المُطیعُ للهِ وَلِرَسُولِهِ وَلاِ میرِالمُؤ مِنین وَالحَسَنِ وَالحُسَینِ ... اُشهداءللهَ اَنک مَضَیتَ عَلی مامَضی بِهِ البَدْرِیونَ وَالمُجاهِدُونَ فی سَبیلِ اللهِ المُناصِحُونَ فی
جِهادِ أعدائِهِ المُبالِغونَ فی نُصْرَةِ اولیاءئِهِ الذابونَ عَن اَحِبائِهِ ... » (831) که تأیید و تأکیدی بر مقام عبودیت و صلاح و طاعت او و نیز تداوم خط مجاهدان بدر و مبارزان با دشمن و یاوران اولیاء خدا و مدافعان از دوستان خداست . امام سجاد (ع) نیز سیمای درخشان عباس بن علی را اینگونه ترسیم فرموده است : « رَحِمَ اللهُ عَمی العَباسَ فَلَقَد آثَرَ وَاَبْلی وَفَدا اَخ اهُ بِنَفسِهِ حَتی قُطِعَتْ یداهُ فَاَبْدَلَهُ اللهُ عَزوَجَل بِهِما جَناحَینِ یطیرُ بِهِما مَعَ المَلائِکةِ فِی الجَنةِ کما جَعَلَ لِجَعفَرَبنِ اَبی طالِب وَاَن لِلعباسَ عِندَاللهِ تَبارک وَتَعالی مَنزِلَةً یغْبِطُهُ بِها جَمیعُ الشهداء یومَ القِیامَةِ » .(832) که در آن نیز مقام ایثار ، گذشت ، فداکاری ، جانبازی ، قطع شدن دستانش و یافتن بال پرواز در بهشت ، همبال با جعفر طیار و فرشتگان مطرح است و اینکه : عمویم عباس ، نزد خدای متعال ، مقامی دارد که روز قیامت ، همه شهیدان به آن غبطه می خورند و رشک می برند .

در زیارت ناحیه مقدسه نیز از زبان حضرت مهدی (ع) به او اینگونه سلام داده شده است : « السلامُ عَلی اَبِی الفَضلِ العَباسِ بنِ اَمیرِالمُؤ مِنین ، المُواسی اَخاهُ بِنَفْسِهِ ، الا خِذُ لِغَدِهِ مِنْ اَمْسِهِ ، الفادی لَهُ ، الواقِی الساعِی اِلیهِ بِمائِهِ ، المَقطُوعَةِ یداهُ ... » . (834)