چکیده ای از مباحث جمعه شب 31 خرداد مسجد با موضوع اضطرار به امام زمان در دوران غیبت
در موضوع رابطه با وجود مقدس ولي عصر(ع) در دوران غیب، در روايات ما دردمندي و اضطرار به حجت خدا بعنوان راه ارتباط بیان شده است، اولين شکل رسیدن به اضطرار، گرفتاري‌ها و مشکلات و حوائج دنيایی است که آدم را دردمند مي‌کند.
آدم‌هاي معمولي رفع نيازها را با همان اسباب و وسايلي که به طور عادي فراهم است، مي‌بينند مثلا اگر کسي بیمار باشد، دارو هست که رفع نيازش میکند و خود را نیازمند به دارو و مضطر به آن میبیند مگر اينکه اوضاع غير عادي شده و دارو بعنوان اسباب سلامتی از کار بيفتد و ديگر جواب ندهد. در اين موقع احتياج پيدا مي‌کند به قدرتی فراتر از اسباب ظاهري و فطرت و عقل، ما را راهنمايي به سمت خداوند متعال و ولي او میکنند.
در این حالت دردي هست بدون درمان و چون راه ديگري نيست، به اضطرار واقعی می رسیم.
انسان ها معمولاً در هنگام گرفتاري‌ها آن درد و اضطرار برایشان بوجود مي‌آيد البته انسان‌هاي رشد يافته ای که به درجات بلندتري از ايمان رسيده اند، فقط در بلا، اضطرار پيدا نمی کنند و در حالت نعمت و عافيت و راحتي هم خودشان را مضطر خدا مي‌بينند يعني هميشه مي‌دانند که آن رفع نيازکن واقعي و آن کسي که همه اسباب به دست اوست، خداست و بايد از طريق ولي خدا ارتباط با خدا بگيرند، فلذا هميشه مضطر هستند.
اميرالمؤمنين(ع) در دعاي يستشير به خداي متعال عرضه میدارد که «انت المجير، و أنا المضطر» خدايا تو اجابت مي‌کني و من مضطر هستم.
اين من مضطر هستم، نه فقط در بلا و گرفتاري يعني هميشه مضطر هستم. انسان‌هاي رشد يافته هميشه خودشان را مضطر خدا، هميشه نيازمند و فقير به خدا و ولي خدا مي‌دانند.
|